Drie keer ben ik bevallen van een dochter.

Drie keer waren het mooie en krachtige bevallingen.

De eerste was een mooie natuurlijke bevalling in het ziekenhuis en de twee daarna waren thuis.

Hoe ouder ik werd, en hoe vaker ik met mede-mama’s sprak, hoe minder ik durfde zeggen dat ik een hele mooie ervaring had gehad tijdens de bevalling.

Het was bijna ‘abnormaal’ om een goede ervaring te mogen meemaken tijdens de bevalling - laat staan drie keer.

Dat vond ik jammer, want het was de allermooiste en beste ervaring van mijn leven. Ik gunde het al die vrouwen zo hard.

Ik zag ook de pijn bij de vrouwen wanneer ik over mijn ervaringen sprak.

Ik nam mijzelf onder de loep: wat was er zo anders, wat maakte dat ik drie mooie bevallingen had gehad?

En toen viel het me op: het was mijn geboorteteam.

Zowel in het ziekenhuis als thuis had ik telkens een geboorteteam. Ik vertrouwde hen 100 procent.

Geen wissels, maar steeds dezelfde gezichten wanneer ik op mijn meest kwetsbare moment was. Gezien en gehoord worden door mijn omgeving, en vooral kunnen steunen op hun veiligheid.

En ik ben er zeker van: dit kan een verschil maken.

Daaraan wil ik graag bijdragen. Dit gevoel wil ik andere koppels kunnen bieden.

Toen vond ik het Doula-zijn… en mijn weg was gekozen.